Ivo Niehe zat deze week aan tafel bij De Wereld Draait Door om te vertellen over zijn nieuwe project Drs. Down. Hij deed dit met veel enthousiasme đ
Ivo maakt deze zomer zijn debuut als toneelschrijver met de voorstelling âDrs. Downâ. Dit muziektheaterstuk is geĂŻnspireerd op een ontmoeting die hij had met Pablo Pineda Ferrer. Deze Spaanse jongen met het syndroom van Down wist een universitaire studie af te ronden. Over zijn levensverhaal is ook een film gemaakt.
Na veel vergaderen vorig jaar met zorgpartij ORO is er afgelopen december een evenement gekozen om ons idee/concept Apart+ ‘tosti met indruk’ uit te proberen. Het zou gaan plaatsvinden op Het Rijtven te Deurne tijdens de opening van het nieuwe speellandschap in april 2017. Het Rijtven is een woongebied voor mensen met een verstandelijke beperking. ORO ziet kansen voor deze mensen en wij ook!
Stichting Pluspunt
Allereerst hebben Eric en ik een stichting opgericht. De Stichting Pluspunt is een stichting die ontmoetingen wil laten plaatsvinden tussen mensen met en zonder verstandelijke beperking. Zodat een betere integratie mogelijk wordt. Dit op het gebied van wonen, werken en vrije tijd. De gave die verstandelijk beperkten bezitten, vinden wij van grote waarde voor een tolerante maatschappij.
Â
Â
Verdere voorbereidingen
Daarna begon de zoektocht naar het juiste brood, de lekkerste tomatenbasissaus en andere ingredienten om mooie milde tosti’s te maken om uit te delen tijdens de opening. Het tostiapparaat moest worden ingewijd en uitgeprobeerd. Dat was leuk! Het bakken ging meteen goed. Proefkonijnen genoeg op Strijp-S: wijzelf uiteraard en Carla van Cachet en haar stagiaires.
Wat hadden we nog meer nodig? Bedrijfskleding met logo, een goede take-away verpakking en een mooi reclamebord.
Beste mensen, ik heb er al eens eerder over geschreven maar zouden wij kunnen stoppen met labelen? Iedereen is gelijk. Behandel een ander zoals je zelf wil worden behandeld.
Hoe moeilijk is dat?
Amnesty International
Vandaag hoor ik via Amnesty International dat Nederland op de vingers is getikt. Amnesty, de organisatie die wereldwijd actie voert voor vrijheid, gelijkheid en rechtvaardigheid, waarschuwt in zijn jaarboek voor het opkomend populisme. Trump en Wilders worden genoemd maar ook President Rutte.
“Steeds meer politici profileren zichzelf als ‘anti-establishment’. Zij hanteren een politiek van demonisering, die zondebokken aanwijst en hele groepen wegzet om verkiezingen te kunnen winnen”
Volgens Amnesty zijn de grenzen opgeschoven van wat normaal wordt gevonden. “Politici gebruiken schaamteloos allerlei haatvolle retoriek en rechtvaardigen op die manier vrouwenhaat, homofobie en racisme.” Volgens Amnesty zijn de vluchtelingen hier het eerste grote slachtoffer van. Als dit zo doorgaat, volgen andere groepen in 2017, vreest de organisatie.
Wat is normaal? Is het noodzakelijk dat je schrijft over wat normaal is? Hebben wij dat nodig? In deze tijden waarschijnlijk wel.
Eergisteren is een belangrijk statisticus heengegaan, Hans Rosling (68) een Zweedse arts, leraar en degenslikker! Deze man was geniaal. Met ‘rocksterstatus’. Hij liet een beeld zien van de Wereld dat je eigenlijk niet verwacht. Dit beeld is verrassend positief en puur op cijfers gebaseerd over een periode van 50 jaar. Het is eigenlijk de onderstroom die wij niet waarnemen, omdat we elke dag het nieuws van de dag verteren en niet bezig zijn met wat bepaalde ontwikkelingen op de lange termijn doen. De man had een missie: door zijn cijfers, op feiten en metingen gebaseerd, de verwoestende onwetendheid van de mensen bestrijden! Op een bevlogen manier van ‘mensen word eens wakker!’ en ‘laat ons vieren dat het zo goed gaat in de Wereld’.
On this day, one year ago, the terrible news, that David Bowie had died, reached me while I was driving my son, Carel, who has Down’s syndrome to school. In the car we always listen to Michael Jackson, “this time around”. My phone rang at least 10 times. I thought to myself: “I hope this doesn’t mean my father has unexpectedly died”. Anyway I could not answer the phone because of the stress it would give my son. So I continued my drive to school first.
Textmessage
After that I went to a gasstation to read the textmessage from my mother. She wrote David had died of cancer the previous night! As I am writing this, the feeling of devastation and sadness hits me hard and feels exactly the same as a year ago. I was completely in shock and was shaking and cried out “NO, NO, not David”. But I immediately knew it was true.
I turned on the radio and heard David’s music and people were talking about him to the radiohost. I really had to pull myself together to get to the office safely. When I arrived there I thought: “What am I doing here? I have to get home and turn on the telly.”
Beste mensen, ik wens jullie allemaal een mooie afsluiting van 2016. Het jaar waarin David Bowie starman werd. Het jaar van Brexit en het jaar waarin Donald Trump tot president is gekozen. Ik noem maar een paar dingen… Hoe dan ook, wij gaan in 2017 op volle kracht vooruit. We gaan een paar van onze ideeĂ«n realiseren. Ik wens een beetje meer liefde voor iedereen. Beginnend bij de vrouw die ik in de spiegel zie. Een beetje liever zijn voor elkaar, dat is wat ik wens. <3
Schone lei
2017 begint met een schone lei. O, wat voor mooie dingen komen daar op te staan? We gaan het zien in 2017! Liefdevolle feestdagen gewenst. :-*
Dit boekje moest geschreven worden. Daar was geen twijfel over mogelijk. Ergens in 2014 werd ik wakker, zo rond vijf uur ‘s-morgens. En ineens was het helder: ik zou een boekje schrijven met oneliners van mij. In de trant van deze site: Angie zegt: “…”
Ik had er al best wat gecreëerd, zo door de jaren heen. De boodschap was ook helder, het boekje zou over liefde gaan. Liefde voor jezelf en voor de ander. Onvoorwaardelijke liefde. Ik voelde het stromen vanuit mijn hart. Wat was ik hier blij mee. Geen blokkades..
Ik zag ook duidelijk het design voor me. Dus het zou er op korte termijn komen.
Kadootje
Toen het geefboekje het licht zag heb ik het naar de meest dierbare mensen om mij heen gestuurd. Zo maar, als een kadootje.
De reacties waren hartverwarmend.
Na een tijdje voelde ik dat er toch echt nog een dierbare persoon was die het ook zou moeten krijgen. Ik maakte een engelstalige versie. Probeerde het adres te achterhalen en stuurde het op. Ik dacht: als het mij gegund is komt het bij deze persoon aan. Vervolgens hoorde ik niets.
Als ouders weten dat ze een kind met een aandoening of handicap verwachten, of onverwachts een kind met een aandoening of handicap krijgen, volgt vaak een moeilijke periode waarin zij juist steun en begrip nodig hebben. Zij worden echter niet altijd begrepen en krijgen verwijten en reacties als: “dat had toch niet gehoeven”, of: “heb je je wel laten onderzoeken?”
Film
De NPV en het Erfocentrum willen met een film duidelijk maken wat de impact is van negatieve reacties op ouders en hun kinderen. Zij verdienen respect en steun vanuit de maatschappij in plaats van veroordeling en zich te moeten verdedigen.
Het Erfocentrum geeft publieksvoorlichting over erfelijkheid, erfelijke ziektes en kinderwens. De NPV komt op voor het mensenleven. Voor leven dat kwetsbaar is en broos, voor ieder mens, in welke levensfase dan ook.
Maakbaar
Het filmpje vind ik erg ontroerend en geeft precies aan wat er tegenwoordig leeft in de maatschappij. Men raakt eraan gewend dat de maatschappij maakbaar is. Mensen spreken die maakbaarheid uit naar de nieuwbakken ouders. Prenataal testen is nu een keuze. En zo zou het moeten blijven. Maar soms heb je geen keuze. Een kind krijg je. Je “bestelt” het niet ergens. Als je een kind gaat krijgen ben je in verwachting. Ik vind dat zo’n mooiere term dan “zwanger” zijn. “In verwachting van..” Je weet niet van “wat”. Tot de dag van de geboorte. Nieuw leven. Ik vind het nog steeds een wonder.
Perfect
Ik hoop dat mensen nadenken over wat ze nu werkelijk willen in hun leven. “De maatschappij, dat zijn wij” is nog steeds van toepassing. Hoe zie jij jezelf hierin? En: hoe zie jij je kind in de maatschappij? Ik zie graag een maatschappij die divers is zodat we van elkaar kunnen leren. De “perfecte mens” bestaat niet. Dus daar hoeven we niet naar op zoek. En met betrekking tot deze film, probeer niet te oordelen. Iedereen is uniek en mag dat ook zijn.
Vandaag was de laatste certificaatuitreiking van de Prins Willem-Alexander School aan de Blaarthemseweg in Veldhoven (VSO). De kinderen die geen certificaat hebben gehaald krijgen een bewijs van deelname. Dat is mooi bedacht!
Buiten was alles versierd met lampions en bloemen. Er stond ook een podium. Er werd begonnen met een dansje en muziek. De sfeer zat er dus gelijk goed in. Deze keer een bijzondere bijeenkomst want dit is de laatste certificaatuitreiking op deze locatie. Volgende week wordt hier ook de laatste zomerviering en afscheid gehouden.
Directeur Peter Schutte liet een sleutel zien en vroeg waar die voor was. De kinderen begonnen te joelen. Toen legde hij uit dat dit de sleutel was van het nieuwe schoolgebouw. De verhuizing komt er aan!
