Allerliefste jongeman
Elke ochtend als ik Carel uit bed haal, knuffelen wij intens en zeg ik altijd: ´Allerliefste jongeman van de hele wereld en het universum, dat ben jij Carel.’
Carel pakt dan altijd mijn vingers en wil dan dat ik kriebel in zijn handpalmen. Daarna moeten we altijd lachen. Dan loop ik naar beneden en dan zegt Carel ‘spring’ en ‘plons’. En dan spring ik van de laatste tree van de trap! Hoe mooi is dat begin van de dag?
Dat ‘spring’ en ‘plons’ zegt hij wel vaker. Dat zal vast iets betekenen.
Ziekenhuis
Afgelopen maandag moesten wij naar het Radboudziekenhuis in Nijmegen. Hij moest nuchter komen ivm een MRI scan onder narcose. Ook in coronatijd kon dit onderzoek door gaan. Gelukkig maar want Carel zit weer vaak met zijn handen op zijn oren en zoemt dan of maakt andere geluiden. En het is moeilijk bepalen of dat iets medisch is, of dat het reguleren is vanuit hemzelf.
Carel heeft in december 2019 een ooroperatie gehad voor een vrij ernstige aandoening: cholesteatoom. Nu kreeg hij ter controle deze MRIscan.
Omdat hij nuchter moest komen en wij niet uit ons huis kunnen vertrekken zonder te eten, had ik een familiekamer geboekt voor de zondagavond.
‘Spannend’ en ‘leuk’ combineren gaat best goed. Zo hebben we naar het schaatsen gekeken en een toastje met kaas en filet americain gegeten. Daarna wraps gemaakt met kip, sla en tomaat. Carels lievelingseten.
Samen wakker en verbonden
Op de familiekamer stond een tweepersoonsbed en een slaapbank. Carel legde zijn knuffelaap en Mickey Mouse in het tweepersoonsbed. Hij sliep daar! Dus mama naast Carel en papa op de slaapbank.
Midden in de nacht zei Carel ineens ‘Hai’ tegen mij en gaf mij een zo intense knuffel! Ik werd overmand door zoveel liefde en voelde onze eeuwige verbondenheid. Wij kennen elkaar al langer dan dit leven en dat voelde ik zo duidelijk in dit moment. Zo bijzonder! Ik kreeg tranen van geluk in mijn ogen. En van dankbaarheid ook. Dankbaar dat wij opnieuw een leven mogen delen.
Vriendelijke vriend
De volgende dag naar het Radboud. Carel zegt tegen iedereen die hij tegen komt in de gangen “Hai’ en tovert bij iedereen een lach op zijn gezicht, dat is best te zien hoor, ondanks de mondkapjes! En sommigen zeggen ook ‘Hai’ terug of zwaaien even. Dan voel ik me wel een trotse mama!
We liepen naar de afdeling waar Carel zou worden opgenomen. Toen we ons meldden werden we toch naar een andere verdieping gestuurd. Op de andere verpleegafdeling werden we opgewacht door zuster Esther. Carel was er klaar voor. Hij ging meteen op het bed liggen onder de deken maar hij moest nog ff wachten. Zo’n anderhalf uur. Toch hield hij het goed vol. De controles werden gedaan en waren goed. Ondertussen luisterde Carel naar ‘de wielen van de bus’ in allerlei talen op mijn telefoon.
Toen het tijd was, met het bed en Carel erin door de gangen racen, dat was pas leuk! Ook daar weer tegen iedereen ‘Hai’ gezegd.
Onder narcose
Gelukkig hadden we het kapje geregeld en daarna pas een infuus. Dat ging allemaal goed. MRI ook goed gelukt. Het is nog wachten op de uitslag na een nieuwe gehoortest. Daarvoor moeten we nog een keertje terug komen.
Op de verkoeverkamer werd nog bloed afgenomen, altijd spannend, want meestal trekt Carel alles van zijn lijf. Maar nu liet hij het infuus zitten. Ik haalde voorzichtig de neusslang eruit en zong ‘de wielen van de bus’. Dat vond hij fijn en hij leek opgelucht. Daarna kreeg Carel een waterijsje en hij werd langzaamaan goed wakker. Kanjer!
Er waren twee aardige verplegers Dirk-Jan en Joop. Joop liet even zijn gezicht zien door het mondkapje af te doen. Speciaal voor Carel. Hij begon zich steeds meer op zijn gemak te voelen. Toen wilde de meneer naast hem Carel graag zien en deed het gordijn open. Hij zei dat hij Ron heette. Carel wees naar zijn oor en zei ‘oor’! Zowel Ron als de verplegers werden vrolijk van Carel. Zo fijn!
Het duurde even voordat we werden opgehaald maar zo kon Carel goed wakker worden. Daarna zijn we nog even wezen eten in het grote restaurant waar bijna niemand was. Toch was het een fijne afsluiting van de dag. Het Radboudziekenhuis is echt een fijn ziekenhuis, je merkt aan alles dat zij er voor je zijn. Het gaat over samen kennis delen en leren. Top!
De sprong
Over kennis delen en leren gesproken, staat er nog wat moois op de planning. Dit jaar wagen we de sprong waar Carel het over heeft. Ik ga de woorden die Carel ‘spreekt’ met Myrna bundelen. Myrna Bouwmans, die Carel op zielsniveau leest, zal ik in een volgende blog voorstellen.
Het is fantastisch mooi wat Carel allemaal vertelt en ik vind het zo fijn dat zijn woorden er nu op deze manier uit mogen komen. Na zoveel jaren. Wordt vervolgd!
UPDATE: Er is na de scan geen restcholesteatoom gevonden. Dat is echt geweldig nieuws. We hopen dat het zo blijft! Nieuwe scan over twee jaar.
