Downers zijn speciaal
Op zaterdag 16 mei houden wij een spirituele middag voor Downers met hun ouders. Dit zouden we doen met Joan van Wijnen en Michael Eikelenboom.
Michael heeft het syndroom van Down en communiceert via gefaciliteerde communicatie. Helaas kan niet elke Downer via deze methode communiceren. Dat wil niet zeggen dat zij niet op andere manieren laten merken wat zij willen zeggen. O.a. daarover gaat de middag op 16 mei bij ons in de Apparatenfabriek op Strijp-S.
Joan en Michael zullen helaas niet aanwezig zijn op 16 mei. Voor meer info over Michael kun je terecht op hun website.
Op 1 april heb ik op devolgendestap.eu een ervaringsverhaal over Michael geschreven:
Michael, zuivere ziel
GC
Via d-mama’s, een besloten groep op facebook, kwam ik in contact met Joan en Michael. Michael is een jongeman met het syndroom van Down. Michael neemt zuiver waar. Hij is enkele jaren geleden gaan communiceren middels gefaciliteerde communicatie (GC). Met een letterbord (Qwerty) wijst hij woorden aan. Joan, zijn moeder, spreekt ze uit, Michael gebruikt een ander deel van de hersenen dan wij, het is een soort telepathie. Ze zijn met GC in aanraking gekomen door Niek Zervaas. Hier heb ik een tijd geleden over geschreven. Zie de link onderaan. Eerst heb ik Joan gebeld en zij raadde mij aan het boek ‘kind van de eeuwigheid’ te lezen (schrijfster Kristi Jorde). Over een autistisch meisje dat leert praten door GC. Er blijkt een wijze ziel in haar lichamelijk beperkte lijf te zitten.
Gesloten hart
Veel mensen hebben hun hart moeten sluiten vanwege traumatische gebeurtenissen in hun jonge leven. Mensen met Down kunnen dit hart weer open stellen met liefde. Wat doet Michael? Michael laat je in jezelf kijken en laat jou zien wat al in je zit. De eerste keer dat we Michael opzochten, thuis in Streefkerk, wist hij precies wie ik was en welke pijn ik meedroeg hoewel we elkaar nooit hadden ontmoet. Ik vond het fijn dat hij mij op zielsniveau begreep. Dat maakte een enorme indruk. Carel kon meteen praten met Michaels Qwertybord. Maar wel met de ‘getrainde hand’ van Joan. Zijn eerste zin: ‘Mensen mijden mij vanwege mijn inzicht, dan trek ik mij maar terug’. Hierna gaf hij papa een high five en een lach als op het schilderij van Michael. Ik zal het nooit vergeten. Thuisgekomen heeft Eric meteen een Qwertybord gemaakt voor Carel. Het ligt hier op tafel bij al zijn andere dierbare spulletjes. Hij wijst nu af en toe letters aan, maar houdt het nog erg aan zichzelf. 
Cirkel van creatie
Vorige week zag ik dat Michael en Joan naar Eindhoven zouden komen voor een cirkel van creatie. Ik besloot te gaan. In de ruimte bij aquamarijn stonden stoelen in een cirkel klaar. In het midden een pot met water, drijfkaarsen en narcissen. We waren met zijn vijven. We moesten nog even wachten op een vriendin van een van de vrouwen, zij was verlaat. Michael zei dat hij haar had gevraagd te komen. Hij zat naast mij en klopte op de rug van de stoel. Grappig genoeg ging iemand de deur open maken. Michael klopte nog een keer. Toen ze eindelijk binnenkwam, geen probleem voor ons overigens, liep ze haastig achter mij langs en liep naar de stoel het verst van mij vandaan. Na een gebed, dat Michael zelf heeft geschreven en de eerste woorden over allesomvattende liefde en verbondenheid zei de vrouw ineens: ‘Sorry, maar dit is niks voor mij’. Ze legde de kaart waar het gebed op stond naast haar stoel, stond op, keerde hem de rug toe en ging. Michael raakte hierdoor van slag. Hij zei:’ Ik had je gevraagd te komen, er lag zo’n mooie rol voor jou’. Het kostte Michael veel moeite deze teleurstelling en afwijzing te verwerken. ‘Hoe zou het komen dat ze vertrok?’, vroeg Joan. Ik keek in de cirkel, niemand maakte aanstalten om te antwoorden. Toen zei ik: ‘Ik denk dat ze bang is dat Michael bij haar naar binnen kijkt. Ik weet hoe dat voelt. Ik had het vroeger ook. Bij ons thuis zei men over verstandelijk beperkten: ‘die zijn ongelukkig’ en ‘blijf maar bij ze uit de buurt, ‘ Ik ontwikkelde dus een angst, maar mijn gevoel zei mij dat zij in mij konden kijken en dus werd ik daardoor nog banger want ik vond mezelf slecht en ik was ervan overtuigd dat zij dat zagen. En later kreeg ik er zelf een, een zoon met Down’.
Waarneming
Toen begon Michael te vertellen wat hij waarnam: Liedwien mocht aan haar dromen die zij als kind had terugdenken. Wat wilde je graag worden? Els mocht zich voorstellen dat ze in een blokhut stond met bergschoenen verwarmd door het haardvuur. Ze mocht de warme schoenen aandoen en het bospad aflopen. Ze kwam angst tegen en mocht die aanraken, op het moment van aanraken verdween de angst. Erik mocht het oordelen loslaten en zijn boosheid uiten. Caroline mocht opnieuw geboren worden, maar zonder schuldgevoel. Tegen mij zei hij: ‘Angélique, Carel is jouw spiegel! Het kostte je moeite het downsyndroom te accepteren maar over het bij mensen binnen kijken: jij kan het ook, als jij je hart opent dan zal Carel ook zonder het bord met jou communiceren.’
Michael doet
Michael zegt niet alleen wijze dingen maar doet ook. Zijn acties: de boosheid van de enige man in de groep, Erik, (niet mijn Eric!) gooide hij de deur uit. De handdoek die hij op zijn hoofd legde symboliseerde de deken in het hoofd van Erik. Hij trok de jas aan van Liedwien en deed een twirl, hij zei dat Liedwien bij de les twirling niet ten volle had meegedaan. Ze beaamde dat. Michael deed een aantal keer de lampen aan en op een gegeven moment legde hij zijn beide handen op mijn hoofd en schudde me door mijn haar en zei ‘eindhoven’. Hij gaf mij een zin mee: ‘Jij bent mijn spiegelbeeld, ik hou van jou’ (Over mij en Carel) om me te helpen mijn hart volledig te openen. ‘Door te herhalen gaat het straks vanzelf’, zei hij. De zin heb ik al inmiddels verschillende keren herhaald. De dag erna draaide ik de film in mijn gedachten terug, het schoot me weer te binnen dat Michael de lampen steeds aan deed. Hij wil dat ik in het licht ga staan en de schakelaar van mijn hart openzet!! MOOI!!
Deze week
Wat gebeurde er nou deze week: Carel liep naar me toe, keek mij recht in de ogen en vroeg: ‘Morgen, school?’ Ik zei: ‘Ja Carel, morgen mag je naar school’. Toen liep hij om de tafel en ik voelde zijn aandacht 1-op-1 naar de canvas van de vuursteenkinderen trekken. BAM. Ik snapte het. Wat mist hij de Vuursteen toch. En wat fijn dat ik zijn communicatie oppikte. Lieve jongen! Toen probeerden we dat Carel met mij naar boven zou gaan voor het bedritueel. Maar dat wilde hij niet. Hij zei: ‘mama daar zitten’ en wees naar de bank. Eenmaal boven met papa ging Carel in de stoel zitten en pakte de afscheidsmap van de Vuursteenklas/Basisschool De Korenaar. Helemaal doorgebladerd met papa. Dat was dus wel duidelijk! Gisteren heeft Carel middels de foto’s van de klasgenootjes verteld hoe het in de klas gaat. Ik heb een paar namen op zijn communicatiebord aangewezen. Het lijkt alsof hij de energie van de letters voelt. We kijken wel wat er van komt, want het communiceren kan ook zonder het qwertybord, dat is nu gebleken. Verder liet hij gisteravond nog iets opmerkelijks zien. We keken naar ‘de Wereld draait door’. Jan Dulles deed een ‘duet’ met Elvis Presley. Carel hoorde de muziek maar stond in de keuken. Hij keek niet mee. Toch pakte hij een handdoek en gooide ermee als een sjaaltje zoals Elvis dat vaak deed! Samen met Joan heb ik besproken of we onze Downkinderen eens een spirituele middag kunnen laten ervaren. Ik bood aan dat Michael en Joan van onze ruimte op Strijp-S gebruik mogen maken. Tegen een kleine vergoeding voor koffie en thee zouden we zo’n middag een keer kunnen plannen. Wie is er geïnteresseerd?
Docu: Niek Zervaas
Klik hier voor de website van Joan en Michael
