Hoe mooi is dat? (deel 2)
Blog op devolgendestap.eu op 31 maart 2014:
Naar aanleiding van het bericht dat de downsyndroomtest (NIPTtest) vergoed gaat worden door de zorgverzekeraars, het volgende:
In mijn vorige blog schreef ik over onze bijzondere zoon. Hij kwam ook op een bijzondere manier ter wereld.
Ik weet het nog als de dag van gisteren. 28 oktober 1998. ‘s-morgens voelde ik al wat gerommel in mijn buik. Ik dacht: de tijd is daar. De baby gaat komen. Spannend! Ik zal snel weten wie er al die tijd in mijn buik heeft gehuisd 🙂 Ik stond op, ging douchen en daarna naar beneden om wat te eten.
Dat eten kwam er binnen 10 minuten weer uit. De weeën werden nu toch wel zwaar, vooral de rugweeën. Ik ging zitten op een stoel en wreef ze via mijn bovenbenen weg. Eric vroeg of hij de verloskundige moest bellen en voegde de daad bij het woord. Zij zei dat het nog wel een tijd kon duren, want het is de eerste hè?
Ik dacht, als dit nog zo lang gaat duren, dan ga ik maar op bed liggen. Tussen twee weeën door liep ik de trap op naar boven. Ik vroeg aan Eric of hij het bad even wilde schoonmaken, dan kon ik daar eventueel in gaan liggen. Ik ging op bed liggen en kreeg al een perswee. Ik dacht, ‘O jee, da’s wel héél heftig! Dat bad haal ik niet meer’ Dus snel kleren uit en in de douche gaan staan. Ik zei, ‘Eric wil jij asjeblieft de warme waterstraal op mijn rug richten?’ Ik hoorde een zachte knap, de vliezen braken! Ondertussen pufte ik de persweeën zo goed als ik kon weg. Eric belde de verloskundige. Toen nog een perswee, ik zei: ‘ ik voel het hoofdje al!’ en hield mijn handen ertegen, ondertussen denkend aan de zwangerschapsyoga, bij persweeën niet doorduwen want het geboortekanaal moet langzaam kunnen oprekken. Ondertussen ging de deurbel. Eric ging de deur opendoen. Op dat moment was ik alleen. Instinctief wist ik, dit is de laatste wee, ik perste langzaam mee, ik slaakte een gil staand in de douche en floep, daar was de baby. Ik ving het zo tussen mijn benen uit op, en hield de baby meteen tegen mij aan.
Wat een overweldigende kracht was daar. De moederliefde was er meteen. Daar stond ik, in al mijn naaktheid samen met mijn pasgeboren kind. Aan het begin van een prachtige reis. Wat een bijzonder moment! Nog beduusd van wat mij zojuist was overkomen, dacht ik: ‘is het een jongen of een meisje?’ Ik tilde het iets hoger dan mijn buik, ‘even kijken hoor… verrek het zit nog aan mij vast!’ Ik zag een piemeltje hangen, ‘ah het is een jongen.’ Ik keek in het gezichtje, bolle oogjes, een dichte mond, geen geluid. De baby was warm en nat. Ik had mijn handen in zijn okseltjes en bewoog hem een beetje. Hij huilde niet. Toen kwam de verloskundige binnen. De baby begon zachte geluidjes te maken. De verloskundige spoelde mij af en hielp ons uit de douche. Intussen had ook Eric de baby verwelkomd. We besloten dat hij Carel zou gaan heten. Hij maakte geluidjes, was mooi roze van kleur, en de apgarscore was goed. Carel was klein, 1950 gram. Reden voor de verloskundige om een ambulance te laten komen.
Aangekomen in het ziekenhuis werd Carel, die flink was afgekoeld, in een couveuse gelegd. Verschillende verpleegkundigen liepen er omheen. Ik kreeg het vermoeden dat er iets was. Het duurde allemaal zo lang. Toen kwam er nog iemand binnen, een kinderarts. Carel werd onderzocht. De arts kwam naar ons toe, hield mijn hand vast en zei: ‘het is niet goed met uw kindje, hij heeft het syndroom van Down’. Alle verpleegkundigen keken ons aan, wachtend op onze reactie. Mijn gedachten waren allemaal negatief, hoe moet dit nu? Wat staat ons te wachten? Wat erg! Hij zal nooit dit, hij zal nooit dat… Maar binnen enkele seconden denk je, onze zoon ligt daar! Je aandacht gaat naar hem! Ik heb hem bijna 9 maanden gedragen. Hij is op zo’n bijzondere manier geboren!
We werden heel goed opgevangen door het team. Ze begrepen dat we vol vragen zaten en wilden uitgebreid de tijd nemen om uit te leggen wat het Downsyndroom nu eigenlijk allemaal inhoudt. We kregen een privékamer en konden zo een beetje bijkomen van de schok. Daarna volgden enkele gesprekken waarin zowel medische aspecten werden uitgelegd als ook hoe je er als ouders mee om kunt leren gaan. Dan zit je ineens in een emotionele achtbaan. Ze gaven het advies van de babytijd proberen te genieten. Die is heel snel om. ‘Probeer het medische niet de boventoon te laten voeren.’
Vrij snel gingen we onze prachtzoon weer bekijken. Enkele dagen later werd ook bekend dat hij een hartafwijking had waaraan hij geopereerd moest worden. Nog een schok. Je hele wereld staat op zijn kop. Het zal niet gaan lopen zoals je had verwacht. Maar al snel stel je je verwachtingen bij. Er komt dan ruimte voor omdenken. Ik mocht een week in het ziekenhuis blijven. We waren zo vaak mogelijk bij Carel die dan steeds uit de couveuse mocht. We genoten van het voeden, ondanks dat dat met een sonde ging. Hij mocht wel lekker bij ons op de buik liggen. Eén van de verpleegkundigen vertelde dat ze een artikel had gelezen over kinderen met Down. Hoe bijzonder het is dat ze er zijn. En dat Downers zelf hun ouders uitkiezen. Ik was daar toen nog niet aan toe. Nu weet ik wel beter. Wij hebben Carel niet zo maar gekregen, maar met een reden. Die mooie pure jongen heeft ons leven verrijkt. Hoe mooi is dat?
