schilderijtje nummer 8

Carel’s inzicht

Carel geeft op zijn unieke manier aan hoe het ‘al’ in elkaar zit, als ik het zo mag verwoorden.

Hij zegt weinig, slechts enkele woorden, maar hij doet veel. Carel zet bepaalde muziek op met specifieke teksten. Bijvoorbeeld: ‘Kom, volg het pad der zeven zonden, wees niet bang voor de weg die jij moet gaan.’ Of hij tikt op mijn David Bowie boek dat op tafel ligt, hij wijst dan naar David’s mond. Soms pakt hij zijn kleurpotloden of tikt met zijn toverstafjes op bepaalde letters op zijn communicatiebord. Meestal stuurt hij dan een emotie mee of soms beelden. Ik moet zeggen dat ik niet altijd kan aansluiten bij hem, maar het is gebleken dat hij blijft proberen totdat het helder bij mij binnenkomt. Vaak maak ik in mijn telefoon een kleine notitie van zijn gedrag, omdat je niet alles kunt onthouden. Ik heb weer een mooi voorbeeld van hoe dit werkt. Hij doet, ik doe.

Connectie

Al weken heeft Carel het over oma. Hij noemt haar ‘oma België’, mijn ouders wonen in België. We komen er regelmatig. Carel vindt het fijn als de familie bij elkaar is. Hij deelt vaak knuffels uit en probeert de namen te zeggen. Zijn favorieten zijn mijn broer en mijn neef. Harm en Harry. Toen wij na een bezoek weer thuis kwamen ging Carel naar zijn kleurpotloden en draaide rondjes, hij maakte zachte geluiden en hij riep ook ‘Harm’ en ‘Harriek’ en lachte dan. Ik keek naar hem. Plots liet hij mij een connectie zien. De grote verbinding, het voelde als: het grote geheel in verbinding. Alles is één, te beginnen bij de familieband. Meteen moest ik denken aan mijn moeders eerste kind. Dit eerste kind heeft niet geboren mogen worden. Maar het werd mij duidelijk dat hij er is en bij ons hoort. Sterker nog: het voelde alsof dit kind Carels lichaam heeft gekozen.

In de vakantie zijn Carel en ik wezen logeren bij opa en oma België. Enkele dagen hierna kwam ook papa naar België. Het was mooi weer en we konden dus fijn zwemmen. Carel genoot hiervan. Vanaf deze vakantie roept Carel meerdere malen per dag ‘oma België’ en ‘zwe(m)’. Toen ik zei, ‘Ik ben jouw mama, oma België is mijn mama’, liet hij merken dat hij het daar niet mee eens is. Hij ging daarna een beetje stotterend zeggen ‘ooommma/mmmammma.’ Die nacht, als in een visioen, zat Carel ineens op mijn schoot, keek mij aan en wees met zijn vinger op mijn hart en zei duidelijk en zonder stotteren ‘MAMA’  en lachte. Dit was geen droom. Hij maakte hiermee duidelijk dat hij mij als mama heeft gekozen! De volgende dag knuffelde ik hem en vertelde ik wat ik ‘s-nachts had gezien en dat hij zo altijd mag blijven communiceren. Toen Carel met papa naar school ging, draaide hij zich naar mij om, lachte en zwaaide en klopte even met zijn hand op zijn hart.

Acht

De hele vakantie had Carel de kleurpotloden niet meer gepakt. Tot enkele dagen geleden. En hij liep naar het communicatiebord en zei oma België zwe. Hij wees duidelijk de 8 aan. Ik dacht gelijk aan mijn schilderijtjes over mijn leven. Nummer 8, welke was dat ook alweer dacht ik. (No 8 was zijn schilderijtje, ikzelf had er maar 7 gemaakt). Maar Carel gaf aan: 8 en nu. Hij liet mij het ‘nu’ voelen en ‘familie’, ‘ik en mijn moeder’. Ik kreeg een beeld binnen en dat heb ik niet meteen geschilderd. Ik wachtte er even mee. Het waren twee in elkaar overvloeiende cirkels, mijn moeder en ik samen, een soort 8.

Een paar dagen daarna zag ik iets opmerkelijks in mijn twittertijdlijn. Ik volg nl. God op twitter: @ThetweetofGod, een humoraccount alsof God tweet over ons, de mensheid en de wereld en hij tweet natuurlijk over Jezus zijn zoon. God tweette het volgende: Tomorrow I turn ∞ . Ik dacht: Huh, dit is het teken dat ik wilde gaan schilderen! Het teken ∞ staat voor infinity of oneindigheid.

Ik heb daarna het schilderij gemaakt. Zie hieronder:

Als je hem draait krijg je oneindigheid. Is dit nou niet van een schoonheid?

Oneindig

Onze zielen zullen oneindig voortleven, Carel bevestigt mijn gedachte. Een jaar geleden ongeveer besefte ik ineens dat ik er altijd ben geweest en daarmee bedoel ik niet in dit lichaam. Ik bedoel dat ik me niet kan herinneren dat ik er niet was. Dit lichaam is slechts beperkt houdbaar, maar mijn ziel zal voortleven.

Kijk

Gisteren liet ik het schilderij aan Carel zien, het leek alsof hij hier geen aandacht voor had. Hij zat achter de laptop naar de Teletubbies te kijken, maar plots zette hij Het Zandkasteel aan. Een mooi liedje: ‘Kijk, kijk, kijk een schilderij van mij’! Ik viel bijna van de bank af…

Lees hier de blog over de eerste 7 schilderijen.