Goodbye David
Slecht nieuws
Het is pas twee weken geleden dat het slechte nieuws kwam: David Bowie overleden aan kanker. Ik was helemaal over mijn toeren. Dat kon toch niet waar zijn? ‘Blackstar’ was net uit, op zijn verjaardag uitgebracht, twee dagen eerder. Met zijn allen waren we zo blij met deze nieuwe muziek en spraken op facebook en twitter onze bewondering voor dit meesterwerk uit. Waarom wist ik niet dat hij ziek was? Ik voelde van alles: pijn, verdriet, verlies, ook iets van ‘nooit meer’. En ik heb gehuild, heel veel tranen. Als ik niet aan het huilen was, prikten de tranen achter mijn ogen.
Ik heb een week lang als een zombie rondgelopen, zoveel verdriet droeg ik mee. Ik ben mijn ‘lifelongfriend’ kwijt. David maakte veel langer deel uit van mijn leven dan mijn partner Eric. Maar wat ben ik trots dat hij met zo veel waardigheid heeft kunnen vertrekken.
Mooie blonde Bowie
Ik werd verliefd op de mooie blonde Bowie en de aanstekelijke dansmuziek ‘Let’s dance’ in de zomer van 1983. Maar toen ik op de radio bij Frits Spits Space Oddity hoorde, in het Italiaans nota bene ‘Raggazzo Solo, Raggazza Sola’ werd ik door de muziek en zijn stem tot in mijn ziel geraakt. Dat is nooit meer over gegaan. Ik ging op ontdekkingstocht. Wie is die David? Wat een mooie muziek heeft hij gemaakt. En allemaal verschillende stijlen. Zijn muziek en stem kunnen je zo troosten. Ik probeerde in zijn hoofd te kruipen. Hij kwam in mijn DNA te zitten. Vooral door Ziggy Stardust, daar viel ik voor. Sterrenstof! Daar zijn we van gemaakt! Ik vond het altijd jammer dat ik in 1972 pas 5 jaar was. Wat is Bowie een fascinerende persoonlijkheid. Voor alles en iedereen openstaand en dat combineren en als kunst neerzetten. Ik leerde van hem. Door de jaren heen nam hij mij bij de hand. Ik adoreerde hem. Ik was daar eenzaam in. Bij de fanclub en later op Bowienet vond ik gelijkgestemden. Ik terroriseerde mijn broer en zus en mijn ouders met harde Bowiemuziek, sprak ook altijd over hem. Ik wilde gezien en gehoord worden. Hij vulde mijn leegte, gemis en hij opende mijn gesloten ogen. Ik begon de Wereld een beetje te zien. En het allerbelangrijkst: hij heeft mij geleerd altijd jezelf te zijn.
Live
Ik heb hem zo’n 8 keer live gezien. Gelukkig werd Eric deelgenoot, konden we mooi samen gaan. ‘A Reality tour’ was speciaal, maar vooral het optreden in Vredenburg (1997) zal ik nooit vergeten. Er hing zo’n mooie sfeer, David deelde zijn nieuwe (Earthling)muziek met ons in de eerste set. Zo van: ik laat het jullie horen, wat vinden jullie er van? In de tweede set kwam hij op in een witte outfit en gitaar met een prachtige versie van ‘Quicksand’. Even later zong hij ‘Little wonder’ en toen gebeurde het. Hij zag mij staan! Hij begon te dansen zoals ik, zwaaide en lachtte naar mij en maakte een brilletje voor zijn ogen terwijl hij zong: ‘So far away’, hahaha!!! Humor!!! En ik stond daar heeeeel verlegen in het (volg)licht dat ze op mij hadden gericht. Ik schrok van de aandacht. Maar wat leuk! Jaren later heb ik het eens opgezocht op Youtube. En gevonden! Ik sta zelf niet op het filmpje maar de gebeurtenis zelf wel.
Child in Berlin
Ik spaarde van alles. Natuurlijk al zijn platen en later de cd’s. Na The Glass Spider Tour (1987) kocht ik een hele grote poster van ong. 2 bij 2 meter van Aladdin Sane, die heeft jaren op mijn kamer gehangen. Ik nam alles wat op tv kwam op en kon er eindeloos naar kijken.
Ik wilde ook graag een handtekening. Toen heb ik via de fanclub de zeefdruk ‘Child in Berlin’ gekocht met handtekening en certificaat. Daar moest ik een maand voor werken. Later kreeg ik toen ik voor een stage in Lausanne heb gewoond, een echte handtekening van een vriendin die Bowie aan de toonbank had gehad. Ik zocht ook zijn huis op, helaas met een heel groot hek eromheen. Hij was zo ongrijpbaar. Maar ik moet zeggen hoe ouder dat ik werd hoe meer ik het gevoel kreeg dat het aanbidden plaats maakte voor bewondering. En vreemd genoeg leek hij daardoor minder ongrijpbaar.
Connectie
De tentoonstelling ‘David Bowie Is’, die ik in Londen en Groningen voor zijn dood heb mogen bezoeken waren een mooie inkijk in zijn carrière. En daar zag ik toch echt, zoals ik altijd zeg: “Bowie guides us through life”. Ik ben blij dat hij later in zijn leven een vrouw als Iman heeft mogen trouwen en nog een mooie dochter heeft gekregen. Ik hou van zijn familie omdat die hem zo gelukkig maakte.
En nu ik een beetje aan het idee gewend ben dat hij fysiek niet meer onder ons is voel ik nog steeds die enorme connectie met hem. Het rouwen om zijn dood is aan het veranderen in het vieren van zijn leven. Wat een rijkdom laat hij ons na. En kijk, het begint al te lukken het advies van onze zoon Carel op te volgen.
Carel
Onze Carel die downsyndroom heeft blijft maar steeds op het boek wijzen dat al jaren bij ons op tafel ligt. ‘David Bowie op klompen’ over alle keren dat Bowie in Nederland was. Dat boek heeft een cover met Davids gezicht erop. Carel spreekt slechts enkele woorden maar wijst naar de mond en de tanden. Hij zegt dan ‘mond’ en ‘tandjes”. Maar ook ‘zwart’.
Maar na die eerste week van intens verdriet zei hij “Driet uit”. Ik vroeg aan Carel hoe ik dat doen moest, het verdriet uit zetten?
Carel ging die avond in de bank zitten in lotushouding met het boek op schoot. Hij bladerde erin en deed alsof hij las. Daarna stond hij op en legde het boek met een smak in de bank. Letterlijk een andere plek. Dus nu ik alles zo weer een beetje van een afstand heb bekeken en herbeleefd kan ik het hoofdstuk sluiten en Bowie een andere plek in mijn leven geven want we zullen altijd verbonden blijven maar niet meer om mijn eigen leegte te vullen of gemis te compenseren.
Met dank aan Robert Spratt, die de afbeelding heeft gemaakt.
