Dissociatie
Pip
We gaan gezellig zitten kletsen en borrelen wat. Mijn aandacht ging steeds naar het speelse poesje. Het poesje heet Pip. Dat is grappig, mijn vaders bijnaam was vroeger ‘de pip’. Dat vertel ik dan ook.
Carel loopt naar de kast op zoek naar de foto van de opa van de kinderen. Hij vindt hem niet. Ik ga samen met hem de kast dicht doen maar hij maakt hem toch steeds open. Dan ziet hij het katje en jaagt haar op, dat vindt ze niet leuk.
Muziek
Na een aantal wijntjes werd besloten friet te gaan halen. Ik bleef met Carel en de man des huizes daar. Ik vond het eigenlijk niet leuk dat ineens iedereen weg was. Maar ik dacht: “kom op, niet zo flauw, Angélique”. (Toch deed dit wat met mij). Carel kwam even tussen ons in zitten en vleide even zijn gezicht tegen het mijne, de schat. Even bijgepraat. Daarna nog eens een andere fles wijn opengemaakt. Toen zijn we gaan eten. Ik had een vette hamburger die overigens goed smaakte. Nog meer wijn en de kaarsen werden aangestoken. Mijn telefoon werd door een van de kinderen aangesloten op een box zodat we muziek konden luisteren.
Ha, de ideale combinatie voor gezelligheid, wat mij betreft. Mooie nummers komen voorbij inclusief, Silent Lucidity van Queensryche. Een favoriet van mij maar ook van mijn zus.
De vrouw des huizes vindt het ook mooie muziek en vraagt bijna bij elk nummer of ik ze haar wil opsturen voor op haar ipod.
Huilen
Op een gegeven moment was het tijd om naar huis te gaan. Ik kon bijna niet meer op mijn benen staan, hoorde ik later van Eric, maar ik kan me daar niks meer van herinneren.
Eric zei dat ik in de auto heb zitten huilen, maar ik had niet gezegd waarom. Ook dat wist ik de volgende dag niet meer.
Thuis aangekomen begon alles te draaien en snelde ik naar de badkamer en moest overgeven.
Alles kwam eruit. Toen thee gezet maar ik bleef maar overgeven, geen thee gedronken maar in bed geploft en in slaap gevallen. Eric legde Carel in bed. Dat heb ik ook nog gehoord.
De volgende dag
De volgende dag had ik enorme hoofdpijn. Ik gaf ook nog gal over. Ik zei tegen Eric: “Ik kan echt niet meer tegen de drank. “(Ik heb zes maanden niet gedronken maar nam in de vakantie af en toe weer een wijntje)
Wat voelde ik me beroerd. Eric zei: “je was compleet gedissocieerd, je kon niet meer op je benen staan en je hebt gehuild in de auto”. “Huh?” zei ik. Ik wist er niks meer van! Dus ging ik de hele film terugdraaien. Het lukte mij die zaterdag niet om er achter te komen wat me zo had geraakt dat ik te veel begon te drinken om de pijn te ontlopen.
Maar zo langzamerhand knapte ik wat op en we brachten Carel naar Club Sam. Even rustig koffie gedronken bij Caffee Allee en genoten van het mooie weer. Eric maakte van mij een foto.
Carel
Op zondag wat later opgestaan en begonnen aan de was en het bad klaargemaakt voor Carel. Eric wast hem altijd en ik knip zijn nagels. Hij staat dan in zijn nakie aan de wastafel en ik knip. Hij kijkt mij dan altijd in mijn ogen en maakt geluiden. Dat is een vast ritueel. Maar deze keer gaf Carel mij ook een knuffel en zei: “Ah, lief”. Daar moest ik van huilen. Hij had dit nog nooit gezegd!
Afweer
De volgende dag bracht Eric Carel naar school en ik pakte even het boek erbij (de herontdekking van het ware zelf) want ik was er nog steeds niet achter waarom ik dissocieerde vrijdag.
Ik las een aantal dingen die ook weer binnenkwamen. Gedrag, Symbool, Afweer. Toen ik even terug kon naar het gevoel, pijn op mijn hart, kwam een immens groot verdriet naar boven. Ik wist het ineens: De poes. De poes was het symbool. Ik had van de poes onvoorwaardelijke liefde gekregen. Als kind heb ik dat niet gekend. Het was voorwaardelijke liefde. Iets wat ik als klein kind totaal niet heb begrepen. Dat heeft zo zeer gedaan dat ik een afweer moest inzetten om de ondraaglijke pijn niet te voelen. In mijn geval dissociatie. Weg van de pijn. Ik ben in feite, zodra ik de poes op mijn arm kreeg, in mijn oude realiteit (het kind-bewustzijn) terecht gekomen. De oude film. Niet nu. De observator in mij was weg. De verschuiving in mijn hersenen vond onbewust plaats.
Verder heb ik mezelf verdoofd middels drank en muziek. (ik was vroeger idolaat van David Bowie)
Je lijf schreeuwt “Ik wil het nu gezellig hebben. Ik kan nu krijgen wat ik vroeger heb gemist! En dat voelt goed.” Maar.. wat je in het verleden hebt gemist, kun je niet nu alsnog krijgen. Sterker: het kan nooit meer. En dat doet verschrikkelijk veel pijn. Ik heb de pijn kunnen toelaten, ik heb het verdriet gevoeld, maar ik weet niet of ik het al doorvoeld heb en ook al een nieuwe verbinding heb gemaakt en dit heb geïntegreerd. Dat is wat je doet met Past Reality Integration. Je integreert je verleden in het heden zodat het niet meer zo’n pijn doet. Het zal een wond blijven maar doet niet meer hartverscheurend pijn.
Herinnering
Ik weet inmiddels ook waarom ik huilde in de auto. Er kwam een herinnering naar boven: Een aantal jaren geleden omhelsde mijn zus mij toen we dansten op Silent Lucidity, ze aaide me en hield mijn gezicht tussen haar handen en ze zei dat ze van mij hield. We huilden toen samen.
Woorden
En Carel heeft mijn pijn gevoeld maar wist niet hoe hij het kon aangeven. Op gevoelsniveau lukte het nog niet en dus koos hij er voor om dit ook middels de woorden “Ah, lief” te zeggen. Hij geeft mij zijn pure, onvoorwaardelijke liefde. Wat raakt me dat toch! En wat geeft het een vertrouwen!
PRI
Ik heb hier weer veel van geleerd en de observator in mij is er weer. En zo ga ik weer door met PRI. Past Reality Integration is a Way of Life.
Uit PRI en de kunst van bewust leven (Ingeborg Bosch): De splitsing: Als gevolg van ervaringen in de vroegste kindertijd is ons bewustzijn in drie delen gesplitst: het volwassen-bewustzijn, het kind-bewustzijn en de muur van ontkenning die tussen die twee in staat. Ingeborg heeft verschillende boeken geschreven. ‘De herontdekking van het ware zelf’ ‘Illusies’ ‘De onschuldige gevangene’ en ‘PRI en de kunst van bewust leven’.
Bekijk het filmpje over PRI:
N.B.
‘Wikipedia’: Dissociatie, een term uit de psychologie en psychiatrie, is een geestesgesteldheid waarin bepaalde gedachten, emoties, waarnemingen of herinneringen buiten het bewustzijn worden geplaatst, tijdelijk niet ‘oproepbaar’ zijn of minder samenhang vertonen. Letterlijk betekent dissociatie ‘ontkoppeling’ of ‘uiteenvallen’. Dissociatie is een afweermechanisme: een ‘techniek’ of ‘trucje’ die de geest onwillekeurig gebruikt om bepaalde driftmatige strevingen en verlangens, en waarheden (realiteiten) die te veel angst of verdriet oproepen, uit het bewustzijn weg te houden.
