Mike Garson

David Bowie’s pianist Mike Garson was afgelopen woensdag met zijn 15 koppige band in Utrecht. Wie kent niet de pianosolo van Aladdin Sane? Deze Europese tour heet “Celebrating David Bowie”.

Ik besloot alleen te gaan, met de auto. Dat vind ik altijd spannend want ik ben niet zo’n held op de weg. Je kent dat wel, verkeerd rijden en dan vervolgens te laat komen. Typisch iets voor mij. Snel liet ik die gedachte los.

Via twitter en facebook polste ik wie er ook gingen. Ik kon afspreken met Wendy dan zouden we elkaar ontmoeten bij de zaal. Wendy en ik kennen elkaar als Bowiefans al heel lang maar hadden elkaar nog nooit ontmoet. Dat zou nu dus eindelijk na al die jaren gaan gebeuren. Ik had er zin in!

 

 

Ik had mijn Ipod op shuffle staan en toen ik Utrecht in reed klonk “Blackstar” uit de speakers. Ik volgde mijn gevoel en reed rechtstreeks naar het centrum en stond ineens voor Parkeergarage 5! Precies daar waar ik zijn moest. (Dat had ik van tevoren even opgezocht) Ik parkeerde mijn auto en liep naar Tivoli. Eén minuut lopen. Eerst appte ik Eric thuis dat ik was aangekomen. Toen appte ik Wendy. Zij zag mij van boven af staan en riep “Angeliiiiique”!!! Hierboven!!!” Ik keek naar boven en zag haar staan. Ik liep de trap op en zei “Hallootjepootje!” (haar twitternaam). Ze gaf me een flinke knuffel. Dat voelde meteen goed. Lief! Zij was met vriend Les gekomen, een aardige vent die van heavy metal houdt!

Celebrate life

We zochten een plaatsje vlakbij Mike’s piano. We hadden perfect zicht op het podium en op Mike die af en toe een anekdote vertelde. Celebrating David Bowie! Dat was het zeker: A Celebration. We vierden het leven van onze geliefde David. Mike Garson is een gevoelige man. Zijn pianospel is overweldigend mooi. Wat was het een liefdevolle avond met veel respect voor David’s muziek. Veel van de muzikanten hebben ook met David getourd en platen opgenomen. Ik kende er best veel. Gerry Leonard opende de avond met “Loving the alien”, de prachtige uitvoering van de Reality-tour. Wow, wat was dat mooi!

Rock ‘n’ Roll Suicide

We hebben gelachen, gedanst, gezongen maar ook gehuild. Bij Rock ‘n’ Roll Suicide brak ik. Wendy ook. Ik pakte haar vast en samen huilden we, en zongen we keihard mee! Alle zo vertrouwde nummers kwamen voorbij. En wat was die Paul Dempsey goed. Die stem! Vol overgave “Fiiiive Years! Toen we los gingen op “Rebel Rebel” zag je alle bandleden genieten van ons enthousiasme. Adrian Belew ging ook uit zijn dak! En Angelo Moore, de vrolijke noot met cabareteske kleding en moves, maar vooral mooie stem en eigen interpretatie, ging nog stagediven.

Mike vertelde dat hij de liefde en compassie voelde, zoals David was als persoon <3 Toen deed Mike nog een improvisatie en daaruit vloeide “I can’t give everything away” voort. En toen voelde ik het enorme gemis en moest ontzettend huilen, ik liet mijn tranen de vrije loop ook nog tijdens “Heroes”. En toen was het afgelopen.

Wat een avond. Wat een mooie herinnering. O wat ben ik hier dankbaar voor. Dat ik dit heb mogen meemaken samen met Wendy en Les en alle andere mensen in de zaal <3 Voor altijd in mijn hart.

We praatten nog even na en dronken nog wat. Toen kwam Gerry Leonard (Spooky ghost) nog handtekeningen uitdelen. Ik heb hem bedankt voor de geweldige avond en raakte zijn hand aan. Ik kreeg een handtekening.

 

Flabbergasted

Ik besloot omstreeks 23:30u toch maar alvast naar huis te gaan. Wendy en Les wilden nog blijven, zij waren de volgende dag vrij. We namen afscheid.

Ik liep de zaal uit, haalde mijn jas op en liep naar beneden en zag tot mijn verbazing Mike Garson staan. Hij stond nog even te praten met wat fans. Ik wilde hem graag bedanken voor deze mooie avond en liep naar hem toe. Meerdere malen zei ik “Thank You” en stamelde ook nog hoe fijn ik al zijn posts op twitter vond vlak na het overlijden van David. Ik gaf mijn entreekaart met Gerry’s handtekening en leende een pen. Hij gaf me zijn handtekening. Ik liep flabbergasted de deur uit. Ik zei hardop tegen mezelf: Angelique, je hebt zojuist Mike en Gerry persoonlijk kunnen bedanken en je hebt ook nog een handtekening gekregen. Can you believe it? Dit is iets wat ik vroeger zo graag wilde, een ontmoeting, een handtekening. Nu ik alle verwachtingen heb losgelaten overkomt het me gewoon….

Ik liep naar de parkeergarage stapte mijn auto in en reed zonder verkeerd te rijden, rechtstreeks naar huis.

Ik wil graag de volgende mensen bedanken voor de foto’s: Les, Wendy, Tom van Engelen, Willy-Jan van Gemert, Tivoli Vredenburg. En natuurlijk Wishbox2000 voor de filmpjes op You Tube. Als ik iemand ben vergeten, meld je maar dan zet ik je naam er nog bij.