Thé Lau bedankt

Blauw

Het overlijden van Thé Lau raakte mij gistermiddag in mijn hart.
Vanaf ‘Blauw’ ben ik hem niet meer vergeten. The Scene met zanger Thé Lau. Wow, wat een band, wat een muziek. En ze zingen in het Nederlands. Ik citeer: “Het zien duurt een seconde, de gedachte blijft voor altijd”. De single ‘Blauw’ heb ik grijs gedraaid. Het singletje jankte een beetje want het gaatje zat niet helemaal in het midden. Precies zo toepasselijk bij Thé’s rauwe stem. Jankend. Maar Thé Lau was meer dan een stem. Zijn teksten raken me diep.

Thé’s laatste les

Terug naar gisteren, want Thé gaf mij nog een laatste les mee. Onze Carel gaat op woensdagavond altijd in bad. Het is een heel ritueel. Zijn flessen worden met een uitbundig “klaar voor de start” van zijn slaapkamer één voor één, en het zijn er zeven, naar de badkamer verplaatst op een drafje. Ik ben degene die draaft want Carel gaat in zijn bank zitten en aanschouwt. Dit overigens na met de flessen tegen zijn meubels aan getikt te hebben. Als de flessen in de badkamer staan, gaat het daar opnieuw van “klaar voor de start” en Carel tikt dan opnieuw met alle zeven flessen en gooit ze daarna in het bad. Daarna mag Carel erin gaan zitten en dan gaat Eric hem na 20 minuten wassen. Het badritueel kost altijd veel tijd. En ik ben van de klok. Ik kan dat erg moeilijk loslaten.

Verdriet en verlies

Gisteren liep het anders. Eric zou laat thuis komen uit Amsterdam. Dus ik had me ingesteld op een laat badritueel. Maar toen het journaal op tv kwam kwam, kwam de urgentie om de hoek kijken. Om 20.30u zou nl. ‘Ali B op volle toeren’ komen met daarin Typhoon en Thé Lau. Ik nam het op maar keek ook alvast een stukje omdat Carel inmiddels met mijn telefoon buiten was gaan zitten. En ik wilde het programma zooo graag afkijken. Ik wilde in het verdriet en het verlies gaan zitten van  †   “Hey, wat gebeurt hier nou? Er verschijnt een kruisje, zo’n overlijdenskruisje, dat is bizar!” “Ach ik typ per ongeluk verkeerd, alt t i.p.v. alt e, nu wel heel toepasselijk.”

Ik ga verder met de les van gisteren. Zoals gezegd wilde ik in het verdriet van het verlies van Thé Lau gaan zitten, bijna als een eerbetoon aan Thé. Bovendien wilde ik delen. Delen met anderen. Bv. via twitter. Het urgentiegevoel ging niet weg, toch zette ik de tv uit en Eric sloot met Carel de computer af, dat is ook een ritueel geworden. Daarna ging ik met Carel naar boven om te beginnen aan, zeg maar, de flessenrace.

Delen vanuit het hart

Het urgentiegevoel was er nog, ik wilde nog steeds verdrietig zijn en aan Thé denken en hem vooral eren en dat dan delen. Carel pikte mijn gevoel op en reageerde door extra lang te tikken met de flessen. Toen hij ging plassen en ik even op zijn kamer stond te wachten met Thé in mijn gedachten, hoorde ik Thé zingen “open, open, open moet het zijn”. Alsof er een bliksemschicht door me heen ging, trof het mij.
“Waar ben ik mee bezig?, dacht ik, ik kan Thé eren wanneer ik wens. Er is geen urgentie! Urgentie is een afweer, afweer van mijn eigen eenzaamheid en verdriet, het is de valse hoop van het snel willen delen en zo van mijn pijn weglopen. Waar zit de pijn? Ik doorvoel en ben van het urgente gevoel af. Open moet het zijn, en nu. Samen met Carel de flessen in het bad doen, volgens zijn veilige ritueel.” “Delen niet uit urgentie of voor een ander maar delen vanuit het hart, en daar is geen tijd aan gebonden.”

Ik eer Thé

Bedankt Thé voor deze mooie les. Carel heeft nog lekker gebadderd. Ik stopte hem om 12 uur vannacht in. En het was goed, geen urgentie meer. De opname van Typhoon en Thé Lau kijk ik wel een andere keer. Maar ik eer Thé met dit verhaal, een mooie les van hem voor mij.

Kijk en luister naar “Open”.