De gemoederen lopen hoog op. Er worden stukken geschreven over de Nip-test en het afbreken van zwangerschappen als het een kind met Downsyndroom betreft. Ik zie de meningen elke dag voorbij komen. In de krant, op het journaal, op twitter en Facebook. Sommige schrijvers zijn harteloos en hard in hun oordeel. “Ze kosten de maatschappij veel geld” en “ze leveren geen economisch rendement” en “we zijn beter af zonder hen”

Ik ben zelf moeder van een kind met het syndroom van Down. Hij heet Carel. Hij wordt in oktober 19 jaar. In deze 19 jaren heeft hij mij nogal wat laten zien. Niet alleen hij leert ervaringsgericht maar ik ook! En een ieder leert in zijn eigen tempo. Ervaringsgericht leren is groeien.

Allereerst heeft Carel mij doen ontwaken. Hij praat bijna niet maar communiceren doet hij zeker. Door deze communicatie vanuit het hart ben ik teruggeworpen op hartscommunicatie. Ik wist 19 jaar geleden niet dat ik ‘kapot’ was van binnen. Ten tweede heeft hij door er simpelweg te zijn, ervoor gezorgd dat ik het leven kan omarmen. Hij heelt. Voorheen zag ik het leven als moeilijk en zwaar.

En overal waar wij komen laat hij zijn licht schijnen. Ik geef een voorbeeld: Afgelopen vrijdag hadden wij groot feest van onze oude buren. We wonen niet meer in dezelfde woonplaats maar komen nog steeds bij elkaar over de vloer. We kennen elkaar al zo’n 16 jaar. Regelmatig hebben we een feestje. Zo’n 10 jaar geleden had ik op zo’n feestje en ‘aanvaring’ met een van de gasten. Hij dronk veel en maakte ronduit beledigende opmerkingen naar mij. Later die avond kreeg hij het aan zijn hart en verpestte zo het feest want er moest een ambulance komen. Weg feestvreugde. Iedereen was ontzettend geschrokken.

Terug naar het feest van afgelopen vrijdag. Carel had een mooie plek bij de ingang, hij verwelkomde alle gasten bij binnenkomst, op zijn eigen unieke manier.

De gast waarmee ik tien jaar geleden die aanvaring had komt naar mij toegelopen en zegt: “Hij is een bijzondere jongen”. Ik zei: “Ja dat klopt, heeft hij je ook recht in de ogen aangekeken?” Hij knikte bevestigend. Nou dat maakte echt indruk, hoor! We gingen elkaar eigenlijk vaak een beetje uit de weg op feestjes. Nooit had ik gedacht dit van deze persoon te horen. Carel had hem zijn pure liefde geschonken. Hoe mooi!

Nog een voorbeeld van wat langer geleden. Ik ging met Carel naar de dokter. Er zaten een aantal mensen in de wachtkamer. Carel liep naar een man die aan de leestafel zat. Hij keek hem aan, gaf deze meneer een hand en zei:”Hai”. Erg leuk en aandoenlijk.

Nu kom ik ‘s-avonds bij de yogales deze meneer weer tegen. Hij kwam een les, die hij had gemist, bij onze groep inhalen. Hij loopt naar mij toe en zegt:” Ik ken jou, zat jij niet met jouw zoon in de wachtkamer bij de dokter?” Ik wist het niet meer. Toen zei hij: “Jouw kind gaf mij een hand en hij keek mij recht in mijn ogen aan, dat was zo overweldigend dat ik er de hele dag aan moest denken, zo bijzonder!”