Mijn verhaal…
Waar kom ik vandaan?
Een tijdje geleden heb ik besloten dat ik mijn levensverhaal maar eens moest opschrijven. Alles schoot door mijn hoofd. Mijn hele verleden passeerde de revu. Alle gevoelens die daarbij horen kwamen ook weer op. “Wat een afschuwelijk verhaal eigenlijk”, dacht ik. Maar voor mijn heelwording is het misschien toch wel goed dit eens op te pennen.
Er zijn een paar traumatische dingen in mijn leven gebeurd. Afwijzing, verlating, vernedering en mijn vertrouwen beschaamd. Ik, die zo mooi puur ter wereld kwam!
Ik heb me gelukkig weten te beschermen middels mijn psychische imuunsysteem. Ik ben mijn afweren stuk voor stuk enorm dankbaar. Zonder dit fantastische psychische imuunsysteem was ik doodgegaan van eenzaamheid, pijn en verdriet.
Negatief zelfbeeld.
Jarenlang heb ik in angst geleefd. Ik was altijd bang en op mijn hoede. Ik vertrouwde niemand, had extreem hoogtevrees en durfde toen ik mijn rijbewijs had gehaald niet te autorijden. Ik voelde me altijd minder dan de ander en ik hield mezelf voor dat ik “het” niet waard was, dat ik dom was en niet te vergeten: lelijk. In mijn ogen kwam er altijd kwaad op mij af. “Ze” hadden het op mij gemunt. Zo ontwikkelde ik een negatief zelfbeeld.
Ik dacht dat het goed met me ging.
Kijk, ik dacht dat ik een gelukkige jeugd had gehad. Ik voelde me prima, ik had zo mijn dromen. Ik wilde schrijfster worden of zangeres en ik wilde beroemd worden en vooral veel reizen. Maar ik was altijd serieus en ik probeerde mijn best te doen. Maar ik was erg onzeker. Vooral over mijn uiterlijk.
Op jonge leeftijd moest ik een beugel voor mijn tanden dragen en ik kreeg een bril toen ik 12 was. Toen ik naar de MAVO ging en ik nog onzekerder werd kreeg ik een corset voor mijn vergroeide rug. In mijn ogen was dat verschrikkelijk. Ik liep behoorlijk krom en droeg een bril. Ik was erg tenger van postuur. Ik zag er niet uit en ik voelde me anders dan “de rest”.
Vaak zag ik bleek en had flinke donkere kringen onder mijn ogen. Iedereen kende mij omdat mijn vader bekend was in het dorp. Ik werd niet gezien voor wie ik was. Ik compenseerde d.m.v. uitbundige kleding dragen en ik ontwikkelde een harde stem. Ik was idolaat van David Bowie en vluchtte in zijn muziek en zijn levensverhaal werd mijn leidraad.
De cirkel.
Dit staat gelukkig in de verleden tijd geschreven. Ik heb de cirkel weten te doorbreken. De cirkel van mijn oude realiteit. Bijna gaf ik onze zoon Carel al mijn angsten en onzekerheden door en ik vond de zorg heel zwaar. Door Carel, die het Syndroom van Down heeft, werd ik gedwongen te gaan voelen, want Carel kan niet praten. Communicatie gebeurt op gevoel.
Carel heeft mij op zijn unieke manier geleid naar een bewuster leven.
Beschadigd.
Ik ben op zeer jonge leeftijd enorm beschadigd. De strategie die ik heb ontwikkeld om die pijn maar niet te voelen, werd op latere leeftijd destructief. Door therapie (past reality integration) en door het analyseren van mijn gedrag, ben ik uit mijn oude realiteit geraakt en ik kan nu het leven zien voor wat het werkelijk is: verrassend onbelast. Ook Carel heeft mij daarbij, door de mooie pure jongen die hij is, geholpen.
Maar ook mijn partner Eric heeft mij geholpen door mij de spiegel voor te houden. Ik heb twee spiegelaars in huis.
